Myślałam, że bunt dwulatka mi nie straszny. Myślałam, że przecież skoro mam już jedno starsze dziecko, to jestem gotowa na wszystko. Myślałam, że tym razem dam sobie radę śpiewająco. Myliłam się.
Nie odkryję Ameryki pisząc to, co większość rodziców więcej niż jednego dziecka zdążyła już zauważyć – każde dziecko jest inne. Niezależnie czy ma się te same geny od tych samych rodziców i pomimo płci oraz kilku lat różnicy wygląda się prawie tak samo, to… jest się zupełnie innym człowiekiem z kompletnie różnym charakterem.
Dwójka dzieci to nie przelewki
Przy dwójce dzieci, co by tu nie powiedzieć, jest inaczej. Trochę więcej prania, sprzątania i gotowania nie robi wielkiej różnicy. Tak samo dorzucenie dodatkowej bluzki, pieluchy i spodni do torby na spacer jest ledwo zauważalne. Ogromną różnicę robi jednak obecność drugiego dziecka, jego zdolność przemieszczania się i chęć skupienia na sobie uwagi z takim samym uporem i determinacją jak pierwsze dziecko.
Czasy kiedy skupiałam się wyłącznie na jednym dziecku odeszły w niepamięć. Teraz dzielę ją prawie nieustannie na dwoje i próbuję jakoś zapanować na tym co się dzieje.
Bunt pierworodnego
Przeżywając pierwszy okres buntu u pierworodnego mogłam w spokoju przetestować różne techniki radzenia sobie z jego złością. Mogłam podjąć spokojną próbę załagodzenia sytuacji i dogadania się. Oczywiście na ile można się dogadać z dwulatkiem, który nie umie jeszcze wyraźnie mówić.
Mogłam zmusić go siłą do ubrania się albo udać, że nie widzę buciorów, w których paraduje po mieszkaniu – ma nowe buty, to niech się nimi nacieszy. W ostateczności mogłam przeczekać i udawać głuchą na wrzaski dobiegające z pokoju, poczekać w kuchni aż pierwszy atak złości minie i będziemy mogli dojść do porozumienia.
Wszystkie te metody okazują się jednak nic nie warte, gdy buntujący się dwulatek ma rodzeństwo.
Bunt dwulatka a rodzeństwo
Znane mi sposoby wpływania na zbuntowanego dwulatka poległy z kretesem w starciu z dwójką dzieci. Gdy jedno się buntuje, drugie domaga się uwagi, marudzi albo zwyczajnie obserwuje i wyciąga wnioski na przyszłość. Zresztą, przeczytajcie sami:
Nie dam się zdenerwować
Proste słowa, które wielu rodziców przeżywających bunt dwulatka powtarza jak mantrę. Tymczasem spokojna próba załagodzenia sytuacji jest nieustannie przerywana przez domagające się uwagi starsze dziecko. A to chce pić, a to chce rysować albo oglądać bajkę. Oczywiście najlepiej w ciszy, bez tych WRZASKÓW!!! Tak, tak… niebywałe, ale starszakowi również zaczynają one przeszkadzać.
Im dłużej ignoruję starszaka i im więcej uwagi poświęcam zbuntowanej dwulatce, tym bardziej sama czuję się wyprowadzona z równowagi. Nie daj Boże, żebym jeszcze gotowała przy tym wszystkim obiad albo spieszyła się do wyjścia, bo taka sytuacja grozi wybuchem matki niczym z Rodzinki.pl.
Za wszelką cenę postawię na swoim
Rozwiązanie siłowe nie wchodzi w grę. Przynajmniej nie z naszym osobnikiem, bo Gabcia za zmuszenie jej do czegokolwiek odpłaca się kilkugodzinnym fochem i w końcu i tak trzeba jej ustąpić. Klasyczny bunt dwulatka! Przypnę ją szelkami do wózka, to będzie się darła przez cały spacer, choćby i przez godzinę. Uprę się, żeby zapiąć jej kurtkę, to położy się wrzeszcząc na środku chodnika, w czasie gdy jej brat będzie usiłował wpaść pod nadjeżdżający samochód…
Nie ma innego wyjścia, trzeba ustąpić jednemu, aby zapanować nad dwójką. Przegrać bitwę, aby wygrać wojnę.
Zrobię wszystko, byleby się nie darła
Ciągłe ustępowanie, jak wiadomo, to prosta droga donikąd. Tym bardziej, że jestem nieustannie obserwowana przez starszaka, który skrupulatnie zapamiętuje wszystkie odstępstwa poczynione na rzecz uniknięcia buntu. Oczywiście wykorzystuje je później na swoją korzyść mówiąc, że skoro ona może, to on też chce.
W takich sytuacjach słowa „Wielki Brat patrzy” nabierają nowego znaczenia.
Przeczekać i nie zwariować
Postawię na swoim – źle. Ustąpię – jeszcze gorzej… Z listy znanych mi sposobów zostaje więc przeczekanie, które najbardziej daje się starszakowi we znaki. Wrzeszcząca siostra przeszkadza, a na domiar złego chcąc ściągnąć na siebie uwagę zaczyna bić i burzyć wszystko wokół siebie. Armagedon przy naszej szalejącej dwulatce to pikuś.
Przy okazji polecam mój archiwalny post o wymuszaniu płaczem ;)
Wspólny front ze starszakiem
Odkryciem roku było dla mnie utworzenie wspólnego frontu przeciwdziałającego buntowi dwulatka. Nasza dwuosobowa rodzicielska drużyna została poszerzona o nowego członka – Matiego. Opracowanie strategii działania zajęło nam, co prawda, trochę czasu, ale naprawdę było warto. Dzięki temu teraz już możemy działać w spokoju, bez dodatkowych protestów i skarg starszaka.
Oto zasady, jakimi się kierowaliśmy:
Równe zasady
Mati rozumie już, że jako rodzice nie zawsze możemy zrobić to, czego dziecko chce. Widzi jednak, że te same zasady dotyczą zarówno jego jak i Gabrysi, a żadne z dzieci nie jest wyróżniane. Gdy mówimy „Nie”, to dzięki naszej konsekwencji Mati wie, że nie ma odwrotu.
Trzymam się raz obranej strategii
Są jednak takie sytuacje, kiedy bardziej opłaca się ustąpić i dla świętego spokoju zrezygnować z walki o to, w których butach Gabrysia pójdzie na spacer. W takich sytuacjach, zamiast wdawać się w awantury, unikamy mówienia „Nie” i po wspólnym uzgodnieniu działania ustępujemy i zmieniamy buty, a nawet kurtkę.
Dla jasności: my nie zmieniamy zdania! Ustępujemy już na samym początku, nie dopuszczamy do eskalacji buntu i robimy to tylko wtedy, gdy cel (=szybsze wyjście z domu) jest ważniejszy niż środki (=nie ma większego znaczenia w której kurtce czy butach wyjdzie).
Ustalamy wspólnie plan działania
Początkowo musieliśmy również zmieniać to i owo w wyglądzie Matiego – patrz punkt „Równe zasady”. Na szczęście coraz częściej udaje się nam tego uniknąć, właśnie dzięki wcześniejszym ustaleniom.
Zapytanie Matiego czy zgadza się pójść w zwykłych butach, podczas gdy Gabi pójdzie na podwórko w gumiakach (mimo ładnej pogody), sprawia, że unikamy kolejnej serii fochów ze strony starszaka. W ekstremalnych sytuacjach, gdy na przykład nagli nas czas, taka strategia sprawdza się znakomicie.
Zdarzają się też i takie sytuacje, gdy Mati mimo wcześniejszych oporów i fochów rezygnuje z przebierania się w ulubione kalosze w imię szybszego wyjścia. W takich chwilach jestem z niego naprawdę dumna, bo wiem, że potrafi schować własne zachcianki do kieszeni i działać dla osiągnięcia wspólnego celu. A może po prostu chce wyjść, bo ma już dość tych kobiecych dramatów?
Łatwo nie było, ale wreszcie nauczyliśmy się wspólnymi siłami opanowywać bunt dwulatka.
A Wy jakie macie sposoby?
Spodobał Ci się ten wpis i chcesz więcej? Proszę bardzo:
- Gdy dziecko wymusza płaczem – poznaj skuteczną metodę na walkę z małym złośnikiem
- Jak ubrać dziecko i nie zwariować – garść sprawdzonych sposobów na poranną walkę z ubraniami
- Jestem zły! – jak nauczyć dziecko wyrażania własnych uczuć
- Czterolatek nie do opanowania – bunt dwulatka to dopiero początek
Przepraszamy.
Jak możemy poprawić artykuł?
Dziękujemy za przesłanie opinii.
